Dorota Kleszcz

Performance ‘‘Teoria tworzenia’’ jest audiowizualnym projektem zainspirowanym literaturą filozoficzną dotyczącą estetyki sztuki, a w szczególności opartym na analizie teoretycznej procesu tworzenia. Dorota Kleszcz interpretuje tę problematykę poczynając od zagadnienia pierwotnej koncepcji i kończąc na realizacji dzieła. Artystka wykorzystuje w performance różnorodne środki przekazu, na początku media cyfrowe i wraz z rozwijającym się procesem analizy, przechodzi na fizyczny sposób ekspresji. Apoteozą analizy procesu twórczego jest końcowe efemeryczne dzieło, składające się ze strzępów obrazów, dźwięków oraz różnych elementów scenicznych. Dzieło to symbolicznie nawiązuje do wizji twórczej i jednego z najważniejszych elementów stymulujących twórczość jakim jest natchnienie. ‘‘Teoria tworzenia’’ wraz z projektem ‘‘The last part of The Garden of Earthly Delights’’ zrealizowanym w 2011 roku, rozpoczynają serię realizacji luminescencyjnych z użyciem promieni UV. Substancja fluorescencyjna, c

Przyczyny: Trudne warunki życia na ziemi ojczystej, brak zaufania do systemu, opieki zdrowotnej, brak pracy, perspektyw na przyszłość i ogólna bieda. Akcja ta odnosi się do sytuacji politycznej i socjalnej w Polsce, kraju opuszczonego przez artystkę w 2003r. Akcja toczy się w małym pomieszczeniu. Jest to historia młodej dziewczyny czekającej na swój pierwszy bal. Ten uroczysty wieczór zaplanowany wraz z ukochaną osobą, symbolizujący wejście w dorosłe życie, okazuje się olbrzymią katastrofą. Mężczyzna nie pojawia się, młoda kobieta cierpliwie czeka z nadzieją na jego przyjście, przygotowując się i bezustannie upiększając. W tym oczekiwaniu dodaje sobie odwagi popijając alkohol i doprowadzając się do stanu kompletnego oszołomienia. To oczekiwanie jest przerwane piosenką La chanson d’Hélène pochodzącej z filmu ‘‘Les choses de la vie’’ zinterpretowanej przez Dorotę Kleszcz w aranżacji muzycznej Christophe Demarthe. W performance zostały użyte fragmenty audycji z polskiego radia, zapis audi

"Życie jest związkiem funkcji które przeciwstawiają się śmierci." Xavier Bichat Dwie przestrzenie, psychologiczna i fizyczna gdzie człowiek symbolizuje centrum świata (axis mundi), są niezbędne do przeżycia i definiują to co nazywamy przestrzenią witalną. Odmienia się ona poprzez rożne normy i koncepcje psychologiczne. Jeśli jakieś zwierzę lub człowiek zauważa swoją przestrzeń witalną zmniejszającą się poniżej jego własnych kryteriów, pojawiają się problemy dotyczące przetrwania lub konflikty psychologiczne. Relacje i reakcje dwóch bytów modyfikują się kiedy jeden z pośród nich wchodzi w przestrzeń witalną drugiego osobnika. Może się to ujawnić poprzez wzmożoną agresywność lub odrzucenie. Raporty socjalne, które są zachowane pomiędzy dwoma osobami, w splecieniu się ich przestrzenii witalnych, bedą mniej lub więcej tolerowane, zaakceptowane lub odrzucone. W psychologii, przestrzeń życiowa jest generalnie złożona z trzech przestrzeni skoncentrowanych i wyśrodkowanych wokół czło

Performance “Days of week” stworzony dla oczyszczenia umysłu jak również dla uwolnienia skumulowanej negatywnej energii. Zrodzony w chwili bezsilności na otaczającą trudną rzeczywistość i w rezultacie wyrażajacy bezsens egzystencji. Celem jego jest przerwanie codziennego rytuału i podążanie w stronę bardziej ekscytującego życia, które artystka kreuje w swojej wyobraźni. Performance - Days of week - zaprezentowany : Galerie Nikki Diana Marquardt 9 Place des Vosges Paris - 2003 International Festival A PART Galerie BWA Katowice Pologne - 2003 Evénement Zimno Galerie Modelarnia Stocznia Gdańska Pologne - 2003 International Festival of modern Art - Budapest Hongrie - 2002

Dzien po, jest intermedialnym performance’m gdzie artystka definiuje przestrzeń odzwierciedlającą swoje własne funkcjonowanie, odnosi się do własnych doświadczeń dotyczących adaptacji w aktualnym społeczeństwie. Dorota Kleszcz przeprowadza swoistą introspekcję będąc w relacji z zagadnieniem posłuszeństwa, bada również kwestię odmowy i wagi słowa "nie" w naszym codziennym życiu. Coraz silniejszy medialny nacisk na odniesienie życiowego sukcesu może doprowadzić indywiduum do porażki lub sytuacji bez wyjścia, artystka chce zbadać i skatalizować ten napór. Powyższe pojęcia analizuje poprzez ruch, obraz i dźwięk.

Projekt ‘’Laboratorium’’ jest kontynuacją wcześniejszego projektu "Amorphe", dotyczącego procesu kształtowania się formy i jej transformacji. W przestrzeni fikcyjnego laboratorium odgrywa się scena stworzenia formy. Pośrodku instalacji znajdujemy obiekt Amorphe, który jest wynikiem experymentu prowadzonego przez artystę. Forma ta, w obecności widza, ujawnia pewne oznaki życia, oddychając i poruszając się powolno, wzbudza ogólny niepokój. To kliniczne otoczenie zainspirowane jest współczesnymi tendencjami estetycznymi wynikającymi z ciągłego podkreślania ważności nowoczesnych technologii w aktualnym społeczeństwie. Instalacji towarzyszy animacja wideo, jej nerwowe sekwencje dążą do zawiązania się zarodków form.

Amorphe 1.2 jest multidyscyplinarnym i ewolucyjnym projektem. Pierwsze próby i wystąpienia sięgają 2006 roku. Od tego czasu projekt uległ wielu transformacjom i odmienia się poprzez liczne realizacje: rzeźbę, malarstwo, wideo, instalacje i performance. Z okazji wystawy indywidualnej, mającej miejsce na jesieni 2012roku, w paryskiej galerii eksperymentalnej Plateforme, Dorota Kleszcz zaprasza artystę - muzyka Antona Mobina wraz ze swoim minimalistycznym projektem dźwiękowym, do uczestnictwa w jej performance. Jego dźwiękowe poszukiwania wkraczają w teren instalacji - przestrzenii życiowej ‘‘Amorphe’’ i generują nową energię, potęgując expresję artystki w swoich ewolucyjnych etapach. Akcja rozgrywa się w przestrzeni instalacji i trwa kilka godzin, gdzie Dorota Kleszcz zaznaczy swoją cielesną granicę wytrzymałości. We wnętrzu animowanego kadru Dorota Kleszcz umieszcza anamorficzne kształty, których zadaniem jest odzwierciedlić w przestrzenii materię, którą artystka nazwała ‘‘poszukującą’’